MASKA #1 (SPRAWDŹ)
Paweł Lisowski, BETONiarka: W ekranizacjach zielony bohater to zawsze był jajcarz, któremu najbliżej przemocy było wsadzenie przeciwnikom ich własnych majtek na łby. Tutaj, każdy kto zakłada maskę zmienia się w socjopatę nierzadko urządzającego krwawą jatkę.
PACJENT (SPRAWDŹ)
Tomasz Kuzia, FAKT24: Le Boucher nie bada naszej wrażliwości. Fascynuje go zupełnie inny problem. Autor pyta: dlaczego zakochujemy się w złych osobach i dlaczego podejmujemy wybory, o których z góry wiadomo, że nie przyniosą nam nic dobrego? "Pacjent" to porażająca lektura. Inna niż "Dni, których nie znamy". Z pewnością bardziej dojrzała. Ach i jeszcze jedno - niech nie zwiedzie was lekka kreska tego rysownika. To nie jest komiks dla dzieci i młodzieży. To album tylko dla dorosłych.
Michał Lipka, Książkarnia: Le Boucher po raz kolejny udowadnia z jaką wprawą porusza się na gruncie, na jaki sam siebie rzucił, jak lawiruje między gatunkowymi pułapkami i oferuje nam niebanalną historię, którą zarówno odbiera się umysłem, jak i sercem.
MONSTRESSA #6 (SPRAWDŹ)
Agnieszka Szady, Esensja: Maika wreszcie nakłada maskę (to nie jest spoiler, bo fakt, że to zrobi, był tylko kwestią czasu), czy raczej – dwa kawałki, które dotąd udało jej się zdobyć. Ale czy uwierzycie, że nie jest to najbardziej dramatyczny moment tomu? Bo jego zakończenie jest tak straszliwe, jakiego jeszcze w „Monstressie” nie było.
ZNAJDUJEMY ICH, GDY SĄ JUŻ MARTWI #1 (SPRAWDŹ)
Marcin Knyszyński, Esensja: „Znajdujemy ich, gdy są już martwi” – dość oryginalny tytuł, prawda? Równie oryginalny jest sam koncept, czyli kosmiczne żniwa na ciałach martwych bogów. Al Ewing, twórca znakomitego „Nieśmiertelnego Hulka”, tym razem proponuje science fiction, które czerpie co prawda z dorobku Jacka Kirby’ego ale ostatecznie i tak idzie własną drogą.
DEADLY CLASS #7 (SPRAWDŹ)
Jakub Izdebski, Anonimowy Grzybiarz: Remender umiejętnie wplata w gorefest ciche momenty, pozwalający bohaterom na mniejszą lub większą ewolucję. Są one krótkie, ale mają swój ciężar emocjonalny. Szczególnie wspomniane starcie Marcusa z Victorem, dające nadzieję, że nasz protagonista w końcu przestał być największym edgelordem w okolicy. Przy okazji prowadzi ono do jednego z najfajniejszych momentów w finale.
DIUNA #1 (SPRAWDŹ)
Gniazdo Szeptunów: Dobra historia, a właściwie przeplatające się losy znanych z oryginału postaci - w młodszych wersjach. Takie - używając nomenklatury growej - "rozszerzenie podstawki". Zaznaczając, że nie jest ono potrzebne do "ukończenia gry". Czyli chłonięcia przyjemności z jej odbioru. Polecam "Diunę. Ród Atrydów" ludziom lubiącym eksplorację, rozwijanie detali znanej uprzednio historii.
COŚ ZABIAJ DZIECIAKI #3 (SPRAWDŹ)
Michał Lipka, Książkarnia: Z tą serią jest trochę tak, jak z horrorami filmowymi przełomu XX i XXI wieku, gdzie efekty wizualne pozwoliły na widowiskowe kino, ale zatraciła się gdzieś w tym wszystkim groza (nie powiecie mi chyba, że „Blade” czy „Underworld” miały w sobie coś choć odrobinę strasznego?). Na szczęście mamy tu więcej nastrojowych momentów, a całość jest bliższa zwykłego życia, niż wspomniane tytuły, co należy jej jak najbardziej zaliczyć in plus.
DRACULA (SPRAWDŹ)
Filip Żbikowski, Naekranie: Dracula to komiks emanujący czarnym humorem. Składa się na niego pięć historii opowiedzianych barwnymi plamami obrazków pozbawionych kompletnie tekstowych dymków. Bohater, wiekowy już wampir, przemyka się gdzieś pod ścianami, opłotkami, cienistymi zaułkami opowieści snutych w tragicznym dla kraju okresie rządów wojska. Podczas wypadów Draculi do „zwykłego świata” migają nam korowody ludzi i samotne postaci, starające się jakoś funkcjonować w tych gorzkich czasach, a stronice tomu co chwilę kłute są brutalnym ostrzem politycznej i społecznej satyry.
11 WRZEŚNIA (SPRAWDŹ)
Filip Żbikowski, Naekranie: Komiks na pewno znaczący, w przystępny sposób tłumaczący tym, którzy już zapomnieli (albo nawet nie kojarzą) wydarzenia, które działy się w tamtym okresie i zmieniły całkowicie rzeczywistość. I podkreślający również, że nie wszystko zostało wyjaśnione.